حضرت حسن بن علی بن محمد (علیه السلام) مشهور به امام حسن عسکری (علیه السلام) و نوه گرانقدر امام محمد تقی (علیه السلام) است. ایشان در طول سال‌ها زندگی خود از طرف خلفای عباسی تحت فشارها و آسیب‌های زیادی قرار گرفت تا جایی که امام حسن عسکری (علیه السلام) به اجبار این خلفا در شهر سامرا ساکن شد و بیشتر زندگی خود را در این شهر سپری کرد.
تاریخ ولادت امام حسن عسکری (علیه السلام)
تاریخ دقیق ولادت امام حسن عسکری (علیه السلام)، امام یازدهم شیعیان در تقویم شمسی سال ۱۴۰۱ برابر با روز پنجشنبه ۱۲ آبان است.
تاریخ دقیق ولادت امام حسن عسکری (علیه السلام)، پدر امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) در تقویم قمری مصادف با روز پنجشنبه ۸ ربیع‌الثانی سال ۱۴۴۴ است.
تاریخ دقیق ولادت امام حسن عسکری (علیه السلام)، فرزند امام هادی (علیه السلام) در تقویم میلادی برابر با روز پنجشنبه ۳ نوامبر سال ۲۰۲۲ است.
ولادت امام حسن عسکری تعطیل است؟
ولادت امام حسن عسکری (علیه السلام) در سال تقویم ایران تعطیل رسمی نیست ولی تاریخ شهادت ایشان در تقویم رسمی ایران تعطیل است.
تعداد فرزندان امام حسن عسکری (علیه السلام)
در اکثر منابع شیعه آمده است که امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) تنها فرزند امام حسن عسکری (علیه السلام) است و بعد از ایشان نیز به امامت رسیدند. در برخی منابع دیگر گفته شده است که آن حضرت ۳ پسر و ۳ دختر داشتند.
شهادت امام حسن عسکری (علیه السلام)
این امام گرانقدر در تاریخ ۸ ربیع‌الاول سال ۲۶۰ هجری قمری و به دستور معتمد عباسی به شهادت رسید. البته بر سر علت و تاریخ شهادت امام حسن عسکری (علیه السلام) اختلاف نظر وجود دارد. ایشان در زمان شهادت ۲۸ سال داشتند و در شهر سامرا در کنار مرقد پدرشان به خاک سپرده شدند. تاریخ شهادت امام حسن عسکری (علیه السلام) در تقویم شمسی سال ۱۴۰۱ برابر با روز چهارشنبه ۱۳ مهر ماه بود.
نام پدر بزرگ امام حسن عسکری (علیه السلام)
نسب امام حسن عسکری (ع) با هشت واسطه به امام علی (علیه السلام)، امام اول شیعیان برمی‌گردد. پدر بزرگوار ایشان امام علی‌النقی مشهور به امام هادی (علیه السلام) و پدربزرگ گرامی ایشان امام محمدتقی مشهور به امام جواد (علیه السلام) بودند.
کنیه امام حسن عسکری (علیه السلام)
مشهور ترین کنیه امام یازدهم (علیه السلام) ابومحمد ذکر شده است ولی در برخی از منابع تاریخی، کنیه‌های ابوالحسن، ابوالحجه، ابوالقائم نیز برای ایشان به کار رفته است.
القاب امام حسن عسکری (علیه السلام)
از جمله لقب‌هایی که برای امام حسن عسکری (علیه السلام) در منابع تاریخی ذکر شده است می‌توان به هادی، نقی، زکی، رفیق، صامت، خالص، ابن الرضا، خاص، سراج و عسکری اشاره کرد.
- هادی: ایشان به دلیل اینکه نماد هدایت و نشانه‌ی راهیابی و حرکت در صراط مستقیم برای عالمیان بودند به این لقب مشهور شدند.
- نقی: امام حسن عسکری (علیه السلام) پرهیزگارترین انسان زمان خود بودند و بیشتر از دیگران پاسدار احکام دین و متکی به خداوند به شمار می‌رفت.
- زکی: به دلیل اینکه ایشان شریف‌ترین و پاک سرشت ترین انسان زمان خود بودند و جان و دل و وجود خود را پاک کرده و در راه اعمال نیک پرورش داده بودند، این لقب را به امام یازدهم نسبت دادند.
- صامت: ایشان کم سخن بودند و جز به یاد خدا، عبادت، تعلیم و حکمت گویی، لب نمی‌گشودند. به همین علت به ایشان لقب صامت داده شد.
- خالص: ایشان از هر آلایش، زشتی و پلیدی پاک و مبرا بودند و به این علت به خالص ملقب شدند.
- ابن الرضا: لقبی است که امام جواد (علیه السلام)، امام هادی (علیه السلام) و امام حسن عسکری (علیه السلام) به آن شهرت داشتند.
- خاص: خداوند این امام بزرگوار را با فضائل و اجابت دعا، از بندگان ویژه و خاص خود قرار داده بود و برای همین به ایشان لقب خاص نیز داده شده بود.
- سراج: امام حسن عسکری (علیه السلام) چراغی برای برطرف کردن تیرگی‌ها بوده و مردم را به صلاح و تقوا هدایت می‌کردند. از این رو ایشان را به سراج ملقب کرده بودند.
- عسکری: این لقب بین امام هادی (علیه السلام) و امام حسن عسکری (علیه السلام) مشترک است به این علت که هر دو در شهر سامرا اقامت داشتند. عسکر عنوان غیر مشهوری برای سامرا بوده است. سامرا یک منطقه‌ی نظامی محسوب می‌شد و امام حسن عسکر ی (علیه السلام) به دلیل اجبار حکومت عباسی در آنجا اقامت داشتند.
حدیث کوتاه از امام حسن عسکری (علیه السلام)
الْمُؤْمِنُ بَرَکَهٌ عَلَی الْمؤْمِنِ وَ حُجَّهٌ عَلَی الْکافِرِ: وجود شخص مؤمن برای دیگر مؤمنین برکت و سبب رحمت می‌باشد و نسبت به کفّار و مخالفین حجّت و دلیل است.
لا تُمارِ فَیَذْهَبَ بَهاؤُکَ وَ لا تُمازِحْ فَیُجْتَرَأَ عَلَیْکَ: جدال مکن که ارزشت می‌رود و شوخی مکن که بر تو دلیر شوند.
أَقَلُّ النّاسِ راحَةً أَلْحُقُودُ: شخص کینه‌ای، کم آسایش‌ترین مردم است.
ما اقبح بالمؤمن أن تکون له رغبة تذلّه: چقدر زشت است برای مؤمن که دلبستگی به چیزی داشته باشد که موجب خواری و ذلّت او شود.
کَفاکَ أدبا تَجنُّبُکَ ما تَکرهُ مِن غَیرکَ: در مقام ادب همین بس که آنچه برای دیگران نمی‌پسندی، خود از آن دوری کنی.
